Quasi gevoelige gedichten

Roedelvriend
res cogitans
niet uitgesloten
nacht vacht
met witte uitzonderingen
het toeval rust in onbepaald
gesnuffel zit en blijf
hij denkt
dus ik ben al even
hondachtig in al mijn
hoedanigheden dichter bij hem
kwispel mee a priori.

Waarom
is mijn beste vriend
een niet-persoon?

Botsingen en data.
Uren staren naar ontelbare keren niets.

De misschienheid voorbij mijn vorstelijke premisses
vier minuten drieëndertig seconden mettertijd
voor een deeltje zonder naam.

Ga maar terug en verder zoeken
Le Départ is al gecomponeerd
teneinde deeltjesdenken vindklaar
daar onze speurhond in pleno och zelfzeker
kordaat meesnuffelt
of ze ooit zal vinden.

Shadoh is nat.
Als het regent, wordt Shadoh nat.
Het heeft geregend.

Keizerlijke pose
brokken zijn voor wezens
die een hondenleven lijden gedogen
als mensen, hun existentie niet verdragen
langs de roedel redeloos keffen in fortissimo
bezwijken aan vierpotige liefde, gekwijl in duplo klaagzang.

Het 'juiste midden'
tussen Shadoh
en mij
bestaat niet.

(Deductie of abductie?)

Gelukkig maar.

Hij wendt zijn hoofd
van de sporen naar mij
zoveel bombarie verdraagt hij niet
in één keer begrijpt niet
hoeveel ik van treinen houd.

Uit één punt
iets en zijn anti.

Vervallen
in probabilistische onwetendheid
de achtergrond als denkwijs
stochastisch andersom het voorbeschouwen
prematuur de wijze
vergenoegt het is niet anders.

Zijn twijfel weert
mijn zorgen tegen elk
van ons in afstand niet te groot
in tijd gigantisch
vrije wil primeert
doemt op als potige tegenhanger
met onze vacht in stiltemodus
contingent het samenzijn
in een wereld die het geval
schijnt want als hij zou praten
zou ik hem niet verstaan.